Search

Sidekick van een cattery: aan de zijlijn?

Carla den Nieuwenhoop
Aug 17, 2016
3 min read

Dat ik na 't aanschaffen van m’n eerste twee Oosterlingen in ‘t wereldje van 't fokken zou rollen, had ik van te voren niet kunnen bedenken. En nu kan ik me niet meer voorstellen hoe ’t zou zijn zónder al die toeters en bellen. Al vrij snel na de kennismaking met de fokster, gaf ik aan dat ik haar website wel wat beter kon maken. En dat waren mijn eerste stappen in de wereld van een cattery. Een nieuwe website, foto’s maken van de kittens en poezendames voor de website, teksten verzinnen, ideeën voor de aankondiging van diverse soorten nieuws, de site promoten (al dan niet in mijn Facebook-groep, die ik niet veel later startte). Maar ook hulp bij de minder leuke dingen, zoals op een kitten passen dat een operatie heeft ondergaan, een kitten opvangen, tripjes naar de dierenarts, voedingen, en meedenken over bepaalde (zakelijke) aangelegenheden. Onze relatie draaide al gauw niet alleen om de poezen en de kittens, want ook privé hebben we een prima klik. Al snel werd deze relatie dan ook behoorlijk hecht. Zó hecht, dat we dat middels eenzelfde tattoo hebben vastgelegd (zie mijn eerdere blog-bijdrage).

Of toch er middenin? Maar hoe is dat nou, om aan de zijlijn te staan? ’t Vóelt in ieder geval niet altijd als aan de zijlijn staan. Integendeel, ik zit er regelmatig middenin. De website is een belangrijk medium, en ik vind dan ook dat die goed bijgehouden moet worden. Daar gaat een hoop tijd in zitten, maar als ik dan (via via) hoor dat men de site zo mooi vindt en echt door de nodige pagina’s struint, of als er wederom een geïnteresseerde zich aanmeldt via de site, dan heb ik bereikt wat ik wil bereiken en ben ik ook best wel een beetje trots. Een voorbeeld van een periode dat ik er middenin zit, is als er een nieuw nestje (op komst) is. De website moet aangepast worden met de nodige informatie over ’t (komende) nest, en als ze er eenmaal zijn, moeten ze natuurlijk op de kiek gezet worden… een hele uitdaging als ze eenmaal tot 'stuiterbal' zijn getransformeerd. En oja, namen verzinnen is ook zo’n leuk onderdeel; samen met m’n vriendin komen we er altijd best snel uit! Wél aan de zijlijn sta ik als de bevalling aan de gang is. Misschien maak ik ’t nog eens in ’t echt mee, maar ik vind ’t eerlijk gezegd ook niet erg om dan aan de zijlijn te staan, want ‘t is tenslotte rustiger voor de aanstaande moederpoes, zelfs al kent die me goed. En écht aan de zijlijn is ’t eigenlijk ook weer niet, want mijn vriendin overlaadt me met de nodige foto’s, filmpjes en info, zodat ’t net is alsof ik er toch bij ben.

Zelf een nestje? Er wordt me regelmatig gevraagd of ik zelf ooit een nestje ga nemen. Maar nee, daar begin ik niet aan. Ik zou sowieso niet weten wáár in huis een ruimte kan worden gemaakt, en daarnaast heb ik helaas mogen ervaren dat ’t niet altijd even goed gaat. Als ’t bij m’n vriendin mis gaat, ben ik net zo aangedaan als dat ’t m’n eigen kitten zou zijn. Als ’t nodig is, help ik waar ik kan. Maar ’t is toch anders als je er 24/7 bovenop zit. En gaat ’t wél goed, dan mag ik daar tenslotte ook uitgebreid van meegenieten, heerlijk! Regelmatig komt mijn vriendin (de fokster dus) ook bij mij thuis, en kan dan meteen zien hoe ’t met vier van haar kittens gesteld is. Zeker als ’t een zorgenkindje was, is ’t wel fijn om te zien dat ’t nu goed gaat.

Al met al vind ik ’t een uitdaging om mijn ‘taken’ zo goed als mogelijk uit te voeren, en heb er ook enorm veel plezier in. In mijn gewone werk wordt er geen gebruik gemaakt van mijn creatieve talenten, dus des te leuker is ’t als ik dat in zoiets als dit wél kan toepassen!