Kleurverschil, karakterverschil?

Soms hoor je mensen wel eens zeggen dat je aan de kleuren van bepaalde raskatten het verschil in karakter kunt zien. En dan moet ik altijd erg hard lachen! De meeste fokkers hebben namelijk maar één of twee kleuren raskatten en hoogstens - met de verdunningen - wat andere kleurtjes in een nestje. En dan moet je verdraaid goed weten hoe een specifieke kleur een bepaald karakter laat zien, om dat vast te kunnen stellen binnen hetzelfde ras en in hetzelfde nestje. Twee nestjes: hetzelfde maar toch anders! Nu weten jullie misschien dat ik redelijk snel na elkaar twee Abessijnen-nestjes heb gekregen, namelijk van een genetisch rode moeder en een chocolate-kleurige moeder, beide lieve poesjes en goede moedertjes, maar wel anders! Genetisch rood is superonafhankelijk en bepaalt alles zelf. Wil niet opgepakt worden en alleen geaaid worden als het haar uitkomt, bijvoorbeeld als er eten wordt uitgedeeld. Samen met papa Big Mac kreeg ze prachtige rode en crème kittens die precies op mama lijken: zelfstandig en slim. De kittens spartelen alleen maar tegen als ze opgepakt worden en ze ondergaan de opvoeding gelaten, tot ze oud genoeg zijn om te verhuizen en - oh boy - wat zullen ze losgaan straks in de pubertijd! De andere moederpoes is een schat en een knuffelkous. Het nestje van dit ‘chocolaatje’ - ook met papa Big Mac - is een toonbeeld van liefheid en aanhankelijkheid. De kittens komen met vier weken al met ‘hun mens’ knuffelen, bij me liggen en me heerlijk kopjes geven. Precies zoals de mams is dus! Ook een lieverdje eerste klas en een heerlijk knuffelkous.

Genetisch gedrag of kleurenmagie? Maar waar ligt het nu aan? Als je dit leest zeggen ervaren fokkers meteen: oh, dat zit in de ‘lijnen’! Of is het toch gewoon grotendeels toeval? Na dertig jaar fokken met een ‘kleurentik’ (ik heb heel veel kleurtjes in huis dus) weet ik het nog steeds niet hoor. Ik heb soms iets van: ja, dat is echt een ‘sorrel’, het is een soort gedrag die specifiek bij één kleur lijkt te horen. Eigenwijs gedrag bijvoorbeeld schijnt bij sorrel te horen, het lieve schijnt voorbehouden te zijn voor de wildkleuren, en de echte knuffeltypes lijken allemaal chocolate te zijn. Maar hoe zit het dan met een sorrel die vreselijk graag knuffelt is en een wildkleur die divagedrag vertoont? Die zijn er ook hoor… Door het mengen van lijnen worden er natuurlijk selectieve eigenschappen doorgegeven, zoals de drang om te knuffelen of juist een bitch eerste klas zijn, terwijl er toch ook een soort kleur-specifieke magie te zien is als je goed oplet. Zo zie ik bijvoorbeeld bij sorrel-kittens al gedrag dat bij de volwassen sorrel ook te zien is, welk gedrag de chocolate-mama echt niet bezit… Zou dat dan toch het genetische stukje zijn dat papa mee heeft gegeven? Knuffelkousje Ik ga nog even knuffelen met het kleine, vier weken oude chocolaatje want - ohw-ohw-ohw - ik geniet van dat kleine lijfje tegen mijn wang en dat heerlijke kleine neusje dat mijn geur opsnuift. En als er dan ook nog een kopje vanaf kan, dan ben ik helemaal happy. Welk raskitten van vier weken doet dat al, vraag ik me af. Heerlijk gewoon! Ze moesten toch eigenlijk een paar maanden zo klein blijven! Minstens vier zodat fokkers als ik optimaal kunnen genieten van de 'grutjes'. Wat een leuke hobby heb ik toch!

#kat #katnl #JacquelineZeijlemaker #fokkers #cattery #catteries #Abessijn